Ανοίγω τα χέρια μου να αγκαλιάσω το χειμώνα στο παγκάκι. Όπως κάθε που ήμουνα πλάι σου, άνοιγα το παράθυρο ν’ αρπάξω την Αγάπη. Θυμάμαι μόνο σπασμένα πράγματα: καρδιές, μπρελόκ, κλειδαρότρυπες, χάδια... Κοιτώ κυρίως αδιαίρετα πράγματα... ψυχές, όνειρα, υποσχέσεις, μάτια... Μέχρι να φτάσω στο σταθμό, αδιάκοπα με απασχολεί αυτό το ένα πηλίκο: - ψυχή δια καρδιά, όνειρα δια μπρελόκ κλειδαρότρυπα δια μάτια - Και έτσι είναι που μια ζωή ...χάνω το τρένο.