Ενας λογος να αγαπησεις τη νυχτα

που με κάνει να καρφώνω τα μάτια στην αλήθεια την ξαπλωμένη μες στον απόηχο της σιωπής σου. Και είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της λύπης που χαμογελά και μυρίζει όπως τα κρίνα, αφήνοντας την πόλη να αγαπιέται εν αγνοία της. Και σαστίζεις... σαν σου φανερωθεί ι καρδιά της ομορφιάς μου και πασχίζεις να ζήσεις. Μα είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της απουσίας που αγγίζει κακομαθημένα σαν κύμα, και εκείνο ακριβώς το είδος της σκιάς που φεύγει κρυφά στις μύτες των ποδιών της...